A esperança é a ultima que morre....

"Hoop is het laatste wat sterft..spreuk uit het Noordoosten van Brasil."

Er is van alle soorten nieuws. Goed en minder goed. Eerst het minder goede. 

Dat gaat over mijzelf. Ik lijd nog altijd an de gevolgen van de chikungunya. Dat is een tropische ziekte die overgebracht wordt door een kleine mug, de tijgermug of aedes egypti. De ziekte komt van ver, vanuit Tanzania. Ze werd voor het eerst gesignaleerd in 1954 en is nu ook in Brazilie beland na eerst in India en Oceanie te zijn opgedaagd.Geen welkom bezoek voor Brazilie waar de ziekte nu endemisch is geworden, dat betekent dat ze zal blijven.

De enige oplossing is de tijgermug uitroeien maar dat is praktisch ondoenbaar. De mug brengt nu vier ziektes over: gele koorts, dengue, chikungunya en zica. Chicungunyu betekent: “krom lopen”. En dat is letterlijk op te nemen, je loopt er krom van en alle gewrichten doen pijn.Het vervelendste zijn de pijnen in de handen, je kan niets meer vasthouden. Er zij al een aantal borden en glazen uit mijn handen gevallen. Dat is niets, scherven brengen geluk zegt men. Het vervelende is dat ik nauwelijks kan typen.

De ziekte is niet gevaarlijk maar komt steeds weer terug, ineens, zonder voorafgaande signalen. Duur van deze traktatie: zes maanden. Dus ik heb nog twee maanden chicungunya  voor de boeg. We zullen de deugd van het geduld wat inoefenen. 

Tot daar het slechte nieuws. (zie volgend bericht ;-) )

2 nieuwe wetten gestemd die goed zijn voor personen met beperkingen

Vervolg hoop is het laatste wat sterft

Maar dat is niet zo erg want alles gaat voorbij en er is heel goed nieuws voor ons project PODES, voor onze mensen met handicap.Of liever voor mensen met beperkingen want de term handicap wordt niet meer gebruikt. In Brazilie gebruiken we nog de term “portador de deficiência” wat vertaald betekent “drager van een  gebrek”, een verouderd en negatief begrip.

Er zijn twee nieuwe wetten gestemd die erg goed zijn voor personen met beperkingen: Het nationaal tienjarenplan voor het onderwijs en het statuut van de mensen met beperkingen.

Het tienjarenplan voor het onderwijs besteedt heel veel aandacht voor het buitengewoon onderwijs Dat is een goede vernieuwing want gedurende een tiental jaren wou men het buitengewoon onderwijs volledig afschaffen. Nu bestaan er verschillende oplossingen voor leerlingen met beperkingen: inclusie in het gewoon onderwijs, speciale klassen binnen het gewone onderwijs, klassen voor leerlingen met beperkte leerproblemen, en speciale scholen voor buitengewoon onderwijs.We herademen want we kunnen nu onze school verder uitbouwen. We hebben de optie genomen om voor leerlingen te zorgen met ernstige beperkingen: doven, fysische beperkingen, intelectuele beperkingen en autisme.

Het nieuw statuut voor de personen met beperkingen is een zeer grote vooruitgang.Alle bestaande wetten en voorzieningen zijn in dit statuut opgenomen: onderwijs, arbeid, sociale zekerheid, alternatieve woonvormen, gezondheid, toegankelijkheid, Braille, Gebarentaal, Sport en Ontspanning, voorkeursbehandelingen enz… alles is voorzien.

Daarmee is Brazilie  het eerste land van Latijns-Amerika dat een complete wetgeving heeft ontworpen voor de totale inclusie van personen met een beperking . Er is zelfs invloed van Belgie merkbaar in dit nieuw statuut: de zogenoemde “ Centro Dia”. Dit is een letterlijke vertaling van “ Dagcentrum” voor personen met een beperking.Parabéns Brasil, proficiat Brazilie.Het zal nog jaren duren vooraleer dit statuut werkelijkheid wordt maar de fundamenten zijn nu al gelegd en dat is het belangrijkste. 

Met PODES zullen wij ook meehelpen voor de vorming van leerkrachten en begeleiders voor het buitengewoon onderwijs. We moeten PODES hervormen tot een stevige NGO met een eigen bestuur. Maar daarover meer in een volgende brief.

Ondertussen is onze leerkracht Edilene verkozen om onze streek te vertegenwoordigen tijdens het nationaal congres voor de rechten van personen met een beperking dat voorzien is begin volgend jaar in Brasilia, een week lang. Edivania, één van onze dove leerlingen zal onze streek vertegenwoordigen op het regional congres in Salvador.

PODES bestaat nu vijftien jaar. We hebben heel veel moeilijkheden en teleurstellingen gekend. Laten we hopen dat we verder door kunnen werken, nog enkele jaren misschien, maar eerst zullen we de chikungunuya  proberen uit ons lichaam te krijgen. Binnen twee maanden zullen we er wel van verlost zijn denk ik. Hoop doet leven

En ook dit nog. We hebben nu een kleine dansgroep. Tijdens mijn kort verblijf in Gits dit jaar ontvingen we een CD met beelden en muziek van een dansgroep uit Gits. Onze leerlingen hebben nu leren dansen met Nore, Marte en Ymke uit de Noordabeelstraat. Internationale kulturele uitwisseling!

Nieuwsbrief van André De Witte (Bispo de Ruy Barbosa)

Beste Familie, Goede Vrienden, 

“Op de klimaatconferentie in Parijs is het  eerste wereldwijde klimaatakkoord ooit,  'Paris Agreement',  goedgekeurd.   Alle landen die deelnamen aan de klimaattop engageren zich om de opwarming van de aarde onder de 2 graden te houden” lees ik. “Als dat maar lukt”, denk ik. Want de algemene indruk, die ik deel met de mensen rondom mij, is dat het dit laatste jaar meer dan 2 graden warmer is dan alle voorgaande. Dit terwijl we weer één van de grote historische droogteperiodes beleven.  En zonder de ASA – Articulação do Semiárido die met het overheidsgeld van het Project “ Een miljoen cisternen voor het Noordoosten” al voor bijna 600.000 cisternen van 15.000 liter , voor opvang van drinkwater, en bijn 100.000 van 50.000 liter, voor productie (irrigatie) heeft gezorgd  waren de gevolgen niet te overzien geweest. Ongetwijfeld erger dan 30 jaar geleden toen er van een genocide werd gesproken, want de regering, die wist van de droogteperiode die in een historischa cyclus op komst was, had geen voorzorgen genomen. Is het nu voor mens en dier minder erg,  de São Franciscostroom  is er nog nooit zo erg aan toe geweest; de toeristische Chapada Diamantina werd gteisterd door dagenlange – criminele – branden. en ook onze Serra do Orobó in Ruy Barbosa werd niet gespaard.

Zeven!

Zeven waren het er, zeven. Op twee weken tijd en allemaal heel jonge mensen.De jongste was pas zestien. Een meisje, doorzeefd met vijf kogels. Wellicht had ze ook iets te maken met drugs, als gebruikster of als “aviãozinho”, vliegtuigje. Dat zijn kinderen en jongeren die de drugs van de dealers naar de gebruikers brengen.

Soms houden ze opbrengst van de verkoop voor zich omdat ze geld nodig hebben om te overleven. Of omdat ze de naam van de dealer doorgeven.Dan komen ze onvermijdelijk op de zwarte lijst van hen die vermoord moeten worden.Zo werkt het systeem, ongenadig en zonder veel complementen. Gewoon neerknallen dan maar op klaarlichte dag.

Pintadas leeft onder heel zware druk. In elke familie zijn er wel jongeren of volwassenen die drugs gebruiken.Een aantal jongeren is de stad al ontvlucht.Zuster Velzi is ook moeten vertrekken omdat ze jonge drugsgebruikers bijstaat. Ouderen durven niet meer op straat komen. Met de drugs zijn ook de diefstallen toegenomen. Bejaarde mensen zijn de eerste slachtoffers.

Wie het wat beter heeft, plaatst dikke tralies voor deuren en ramen. Dit wekt de illusie van veiligheid. Het helpt nauwelijks. Integendeel, het bevestigt dat daar rijkdommen te vinden zijn. Geld, computers, juwelen, tablets. Pintadaslijkt een stad vol wilde beesten die achter getraliede kooien leven.

Ook in Mundo Novo zijn er overal tralies. Het huis van de burgemeester heeft de aanblik van een verstrekte burcht. Mijn opvolger heeft overal tralies laten plaatsen aan ramen en deuren van het parochiecentrum. Er hangt wel een plaatje “Sejambemvindos”,“Welkom”, maar dit verhoogt slechts de huiver.