Op het einde van dit jaar, op 3 december, de internationale dag van personen met een handicap, was er een groot feest in PODES Pintadas. Deze vestiging bestaat nu twee jaar en er werden zopas twee nieuwe klaslokalen bijgebouwd. We kunnen nu een vijftigtal jongeren met handicap aangepast onderwijs aanbieden. Dit is een primeur voor onze streek. We waren met een hondertal personen met of zonder handicap, ook uit Mundo Novo en Tapiramutá waar ook vestigingen van PODES functioneren.

Geen feest zonder feestmaal. Veel en lekker eten. Maar de beurzen zijn leeg wegens de droogte-seca. De mensen van de gemeente Pintadas hebben allemaal bijgedragen, met groenten, met vlees, met bonen, met eieren, met zelfgebakken taart, met vruchtensap, met vrijwilligers om te bedienen. Gans de gemeenschap Pintadas ontvangt de jongeren met handicap. We zijn zeer welkom. Wat er over was werd aangeboden aan de kinderen uit de buurt.Dus hopen mensen op ons feest.

 Het is bloedheet over de middag. Kaiwão is vermoeid en valt in slaap in de armen van Edivania. Kaiwão heeft Syndroom van Down. Edivania is doof. Ze hebben elkaar nooit gezien. Kaiwão woont in Pintadas. Edivania woont in Mundo Novo. Edivania is doodgelukkig dat ze voor Kaiwão mag zorgen.

Drie uur aan een stuk hebben ze gezongen. Allemaal. Jongeren en ouderen, met of zonder handicap. En telkens applaus en gejuich. De gitarist is blind. De zangers zijn intelectueel en fysisch gehandicapt. In het midden Alisson die autismo heeft. Dat kan je zien aan de manier waarop hij ‘zijn arm en hand beweegt. Hij was doodgelukkig. Drie uur heeft hij ongeremd mogen dansen. Dit noemen we “convivência” , gemeenschap vormen zonder beperkingen.

“ Viver sem Limite” leven zonder grenzen is de naam van ons centrum in Pintadas. Op het einde van de geslaagde dag vormen we één grote groep, “ A familia de Deus” De familie van dezelfde Vader. Bij het afscheid vloeien er tranen. Volgend jaar doen we dit opnieuw. We hebben mensen bij elkaar gebracht. Dat is het wonder van Kerstmis.Verschillen vallen weg .

 

We verenigen ons rond wat ons bindt; “O Mistério do Natal” Feliz Natal, Zaligheid voor u allen. Padre Francisco Verhelle.

De droogte is voorbij!

Beste Vrienden, Na drie jaar droogte is het eindelijk weer beginnen regenen. De troosteloze jaren van de verschroeide aarde zijn voorbij. Geen dieren meer in de weiden, ook geen schapen of geiten. Slechts een woestijn met harde gespleten grond. Voor arm en rijk een onoverkomelijke ramp. Geen werk, geen landbouw of veeteelt, geen water om te drinken. Iedere dag gespannen wachten op de komst van de tankwagen. Wat water opslaan in emmers en kuipen. Water van bedenkelijke kwaliteit geput uit het bijna opgedroogde slijk. Onverwacht is de regen opnieuw gekomen als zegen en vloek. De eerste tropische stortregens hebben overstromingen veroorzaakt. Het stadje Lajedinho werd voor de helft verwoest door een kolkende rivier. Twintig mensen zijn gestorven. In Alto Bonito is de bliksem ingeslagen, een woning ineengestort. Een bewoner verkoold door de bliksem. Maar de sertão is op enkele dagen tijd weer groen geworden. De regens zijn van intensiteit verminderd en wekken het land weer tot leven.Iedere dag valt er nu een milde regen, een zegen uit de hemel. Het is niet meer zo bloedheet. Er kan geplant worden. Ook in mijn tuin staan de bomen in bloei, oranjebloesems die heerlijk geuren.Volgend jaar wordt het vast weer beter in het Nordeste. Een nieuwe historische droogte is pas binnen dertig jaar te verwachten De streek heeft veel geleden maar toch heeft de bevolking de lange droogte beter doorstaan dan vroeger. Een deel van het vee is kunnen overleven door de aanplant van bladcactus. De bouw van cisternen heeft er voor gezorgd dat er water kon opgeslagen worden. Er zijn geen mensen meer gestorven van honger en dorst zoals tijdens de droogte van 1930. Er is geen massale vlucht geweest naar het Zuiden. De mensen zijn gebleven en worden nu voor hun geduld beloond. Nieuw leven overal en binnenkort weer “fartura”, overvloed. Zo is het leven in de semi-arido, soms zeer hard maar als de regen komt is het goed hier te leven. De “sertanejo” kan tegen een duwtje en houdt van zijn streek. De verbetering van de levensomstandigheden hier is zeker het gevolg van de talrijke landbouwprojecten die door ons bisdom gestimuleerd worden: de bouw van cisternen om het regenwater op te slaan als drinkwater voor het gezin maar ook voor de productie van groenten en bonen, de geiten en schapenteelt, de bijenteelt, de landbouwscholen en nog veel meer… De sertão zingt weer. De caatinga staat in bloei.Er is ineens zoveel te doen. Mensen zijn weer op weg met de hak op de rug, de strooien hoed en de “farofa”, bonen met maniokmeel, voor de middag. Het wordt een mooie Kerstmis, zonder zwarte sneeuw, maar met de gebraden “peru”, kalkoen. De droogte is voorbij. Deus sabe o que faz! God weet wat Hij doet zeggen de mensen. Ook voor jullie allen een Feliz Natal, hopelijk met witte sneeuw. Padre Francisco Verhelle

Diocesaan Zendingsfeest Bisdom Brugge

TORHOUT (RKnieuws.net) — 24 missionarissen en ontwikkelingswerkers, klaar om te vertrekken naar de verscheidene kontinenten, woonden de 42ste editie van het diocesaan zendingsfeest van het bisdom Brugge bij in de kapel van het diocesaan centrum Groenhove te Torhout. In deze eucharistieviering ging mgr. Jozef De Kesel, bisschop van Brugge, voor in concelebratie met de aanwezige priester-missionarissen. ‘Samen inzetten op de toekomst’ is de slogan van de Missio-campagne dit najaar. Deze zin was tevens het thema van de viering op het diocesaan zendingsfeest. Missionarissen zetten zich ook vandaag nog altijd in voor de toekomst van de gemeenschappen waar ze tewerkgesteld zijn en waar ze aan verkondiging doen. Van de 24 gasten waren er 20 missionarissen, 3 zusters en 1 lekenhelpster. De vertrekkende missionarissen en ontwikkelingswerkers ontvingen als zendingskruisje een door de bisschop gezegende replica van het originele Missio-kruis dat verwijst naar de verscheidene kontinenten. Ze zijn straks weer wereldwijd werkzaam, van Brazilië en Guatemala over Congo, Kameroen, Rwanda, Tanzania en Zuid-Afrika tot de Filipijnen, Taiwan en Indonesië. Ook kapucijn Frans Labeeuw was aanwezig. Na 43 jaar missiewerk in Pakistan keert hij definitief terug. De missieverantwoordelijke van het bisdom Kayanga uit Tanzania, Father Muhesi David Livingstone, woonde eveneens het zendingsfeest van het bisdom Brugge bij. In zijn homilie verwees bisschop Jozef De Kesel naar de evangelielezing die leert dat het nooit vanzelfsprekend is een leerling van Jezus te zijn, in andere kontinenten niet maar ook hier niet. “Het is niet onze roeping de wereld waarin we leven te veroordelen. Dat is het gevaar van ieder fundamentalisme. We zijn niet geroepen om te oordelen maar om te redden. We moeten de cultuur die ons gegeven is, eerbiedigen. Het is daarin dat we het evangelie moeten verkondigen. Maar dat wil niet zeggen dat het altijd in de meest comfortabele omstandigheden kan gebeuren. Onbegrip en tegenkanting zullen er altijd zijn. Toch is en blijft het onze roeping om te laten zien hoe het evangelie, de boodschap van Gods menslievendheid, bron van solidariteit en ware menselijkheid is”, benadrukte de bisschop van Brugge. Op dit diocesaan zendingsfeest drukten 240 aanwezigen hen een oprechte dank uit voor hun inzet voor de kleine mens. Allen baden “voor de missionarissen die door de eeuwen heen zijn opgestaan om naar het woord van de Heer het goede nieuws te verkondigen en er ook zelf van te getuigen. Om Gods zegen over al hun inzet en gebed.” Ook was er een voorbede “voor allen die zich inzetten voor de missiewerking of zich betrokken weten bij de wereldwijde missionaire dimensie van de kerk. Moge door hun aanwezigheid die kerkgemeenschap verder toenemen in geloof en onderlinge broederschap.” Gepubliceerd op zaterdag 24 augustus 2013 00:03 | Geschreven door Redactie Rorate |  | 

Verse vis in Brazilië

Een  tiental jongeren zijn in Mundo Novo op bezoek geweest in het kader van de Wereldjongerendagen. Ik ben heel dankbaar dat we hen hebben mogen onthalen. Bedankt Niels, Joachim, Inge, Emmely, Joke, Flo, Anaïck, Maité, Laura en Lotte. Het bezoek was veel te kort maar zeer intens, ook voor onze jongeren met handicap. Abraço de Mundo Novo. Shalom!

Een echte aanrader is trouwens de blog “versevis” van jongeren die nu in Rio zijn voor de Wereldjongerendagen: http://www.versevis.be

Brazilië staat in rep en roer

Beste vrienden, gans Brazilïe staat op dit moment in rep en roer. In alle grote steden zijn er massale manifestaties tegen de corruptie en de incompetentie van alle segmenten van de samenleving. Wat begon als een simpel studentenprotest tegen de hoge tarieven van het openbaar vervoer heeft zich uitgebreid tot een nationaal protest tegen de regering en alle politieke mandatarissen. Het is een ware volksopstand geworden van alle leeftijden en ... zie verder Brazilië actueel.

Viviane en Gilmar

Reportage Omer Roels - 23 januari 2013 (vervolg)

Het was al na vijf uur in de namiddag, toen Frans en ik in Tapiramuta afscheid namen van Avani en de kinderen. ’s Zomers is het hier om halfzeven donker, en tot Mundo Novo is het ongeveer drie kwartier rijden. Er bleef dus nog even de tijd om een kort bezoekje te brengen aan Viviane en Gilmar.

Maar eerst is het nu nodig om beide ‘hoofdrolspelers’ van dit verhaaltje kort voor te stellen. Viviane en Gilmar zijn beiden doof en hebben vijf jaren de lessen LIBRAS gevolgd in het centrum van PODES in Tapiramuta. De ‘lessen LIBRAS volgen’ is eigenlijk een grove onderschatting van wat de professoras van PODES aan de leerlingen bijbrengen. LIBRAS is enkel de ‘taal’ die aangeleerd wordt, maar er gebeurt veel meer dan een taal leren. Want je ‘spreekt’, of het nu met ‘woorden’ is, dan wel met gebaren, altijd over iets. En zo kan je een taal aanleren door de meest banale teksten te lezen, of je kan van de ‘taallessen’ gebruik maken om tegelijkertijd allerlei sociale en andere vaardigheden bij te brengen, waardoor de leerlingen nadien gemakkelijker kunnen deelnemen aan het dagelijkse leven en dus beter in staat zijn om op zelfstandige wijze een toekomst uit te bouwen. PODES werkt op die laatste manier: doorheen het aanleren van een taal, wordt ...

Avani: oud leerling Podes

Reportage Omer Roels 25 januari 2013:

Enkele dagen geleden was er tijd om eens een ‘uitstap’ te maken naar Tapiramuta. We kozen er voor om ditmaal langs goede asfaltwegen en niet langs ‘pistas’ of zandwegen te rijden. De afstand is dan wel wat langer, maar het gaat wel merkelijk vlugger, zeker als de ‘pistas’ er niet zo goed bijliggen wegens al te diepe groeven en te veel stof op de weg. Met het bijhorende grotere risico dan om een ongeval te hebben.

Rond 14.15 uur vertrokken, kwamen we om 15.00 uur toe in het naburige stadje, waar Frans in het begin van zijn werk in Bahia ook enkele jaren pastoor geweest is ... en vooral, waar ook de werking van PODES van start ging, destijds nog onder de naam ‘A voz do silêncio’, in het Nederlands: ‘De stem der stilte’, omdat de werking aanvankelijk toegespitst was op doven en slechthorenden kinderenb en volwassenen.

De allereerste leerlinge was dove Avani, die nadien ook vele jaren de huishoudster van Frans geweest is, en na verloop van tijd zelfs een degelijke ‘professora’ of lerares in ‘LIBRAS’, Língua Brasileira de Sinais, de Braziliaanse gebarentaal. Toen ik haar leerde kennen had zij een zoontje van zowat 12 maanden, Bruno, maar, zoals in Brazilië – ook bij de grote voetbalsterren – vaak het geval is, had Bruno daarnaast een andere roepnaam, Popó, indertijd ook de roepnaam van een bekende bokser. Nu zijn we 12 jaar verder en Bruno is uitgegroeid tot...