Op het einde van dit jaar, op 3 december, de internationale dag van personen met een handicap, was er een groot feest in PODES Pintadas. Deze vestiging bestaat nu twee jaar en er werden zopas twee nieuwe klaslokalen bijgebouwd. We kunnen nu een vijftigtal jongeren met handicap aangepast onderwijs aanbieden. Dit is een primeur voor onze streek. We waren met een hondertal personen met of zonder handicap, ook uit Mundo Novo en Tapiramutá waar ook vestigingen van PODES functioneren.

Geen feest zonder feestmaal. Veel en lekker eten. Maar de beurzen zijn leeg wegens de droogte-seca. De mensen van de gemeente Pintadas hebben allemaal bijgedragen, met groenten, met vlees, met bonen, met eieren, met zelfgebakken taart, met vruchtensap, met vrijwilligers om te bedienen. Gans de gemeenschap Pintadas ontvangt de jongeren met handicap. We zijn zeer welkom. Wat er over was werd aangeboden aan de kinderen uit de buurt.Dus hopen mensen op ons feest.

 Het is bloedheet over de middag. Kaiwão is vermoeid en valt in slaap in de armen van Edivania. Kaiwão heeft Syndroom van Down. Edivania is doof. Ze hebben elkaar nooit gezien. Kaiwão woont in Pintadas. Edivania woont in Mundo Novo. Edivania is doodgelukkig dat ze voor Kaiwão mag zorgen.

Drie uur aan een stuk hebben ze gezongen. Allemaal. Jongeren en ouderen, met of zonder handicap. En telkens applaus en gejuich. De gitarist is blind. De zangers zijn intelectueel en fysisch gehandicapt. In het midden Alisson die autismo heeft. Dat kan je zien aan de manier waarop hij ‘zijn arm en hand beweegt. Hij was doodgelukkig. Drie uur heeft hij ongeremd mogen dansen. Dit noemen we “convivência” , gemeenschap vormen zonder beperkingen.

“ Viver sem Limite” leven zonder grenzen is de naam van ons centrum in Pintadas. Op het einde van de geslaagde dag vormen we één grote groep, “ A familia de Deus” De familie van dezelfde Vader. Bij het afscheid vloeien er tranen. Volgend jaar doen we dit opnieuw. We hebben mensen bij elkaar gebracht. Dat is het wonder van Kerstmis.Verschillen vallen weg .

 

We verenigen ons rond wat ons bindt; “O Mistério do Natal” Feliz Natal, Zaligheid voor u allen. Padre Francisco Verhelle.

De droogte is voorbij!

Beste Vrienden, Na drie jaar droogte is het eindelijk weer beginnen regenen. De troosteloze jaren van de verschroeide aarde zijn voorbij. Geen dieren meer in de weiden, ook geen schapen of geiten. Slechts een woestijn met harde gespleten grond. Voor arm en rijk een onoverkomelijke ramp. Geen werk, geen landbouw of veeteelt, geen water om te drinken. Iedere dag gespannen wachten op de komst van de tankwagen. Wat water opslaan in emmers en kuipen. Water van bedenkelijke kwaliteit geput uit het bijna opgedroogde slijk. Onverwacht is de regen opnieuw gekomen als zegen en vloek. De eerste tropische stortregens hebben overstromingen veroorzaakt. Het stadje Lajedinho werd voor de helft verwoest door een kolkende rivier. Twintig mensen zijn gestorven. In Alto Bonito is de bliksem ingeslagen, een woning ineengestort. Een bewoner verkoold door de bliksem. Maar de sertão is op enkele dagen tijd weer groen geworden. De regens zijn van intensiteit verminderd en wekken het land weer tot leven.Iedere dag valt er nu een milde regen, een zegen uit de hemel. Het is niet meer zo bloedheet. Er kan geplant worden. Ook in mijn tuin staan de bomen in bloei, oranjebloesems die heerlijk geuren.Volgend jaar wordt het vast weer beter in het Nordeste. Een nieuwe historische droogte is pas binnen dertig jaar te verwachten De streek heeft veel geleden maar toch heeft de bevolking de lange droogte beter doorstaan dan vroeger. Een deel van het vee is kunnen overleven door de aanplant van bladcactus. De bouw van cisternen heeft er voor gezorgd dat er water kon opgeslagen worden. Er zijn geen mensen meer gestorven van honger en dorst zoals tijdens de droogte van 1930. Er is geen massale vlucht geweest naar het Zuiden. De mensen zijn gebleven en worden nu voor hun geduld beloond. Nieuw leven overal en binnenkort weer “fartura”, overvloed. Zo is het leven in de semi-arido, soms zeer hard maar als de regen komt is het goed hier te leven. De “sertanejo” kan tegen een duwtje en houdt van zijn streek. De verbetering van de levensomstandigheden hier is zeker het gevolg van de talrijke landbouwprojecten die door ons bisdom gestimuleerd worden: de bouw van cisternen om het regenwater op te slaan als drinkwater voor het gezin maar ook voor de productie van groenten en bonen, de geiten en schapenteelt, de bijenteelt, de landbouwscholen en nog veel meer… De sertão zingt weer. De caatinga staat in bloei.Er is ineens zoveel te doen. Mensen zijn weer op weg met de hak op de rug, de strooien hoed en de “farofa”, bonen met maniokmeel, voor de middag. Het wordt een mooie Kerstmis, zonder zwarte sneeuw, maar met de gebraden “peru”, kalkoen. De droogte is voorbij. Deus sabe o que faz! God weet wat Hij doet zeggen de mensen. Ook voor jullie allen een Feliz Natal, hopelijk met witte sneeuw. Padre Francisco Verhelle